Golwg ar y berthynas rhwng gwylwyr cwiar a rhaglenni teledu teuluol prif ffrwd fel Gilmore Girls a This is Us.

Ar ôl y pandemig COVID-19, mae llawer ohonyn wedi dymuno dychwelyd i normalrwydd di-nod. Fe wnaethon ni droi at y teledu i ddod o hyd i hwn. Ers bron i 40 mlynedd, mae teledu rhwydwaith wedi cynhyrchu llif cyson o ddramadïau sentimental-realistig “cri-ar-y-cyd” i apelio at America ryddfrydol, heterorywiol, gwyn. Ond beth sy’n gwneud i ni ddal wylio pan fydd y cyfresi hyn yn methu ag adlewyrchu pwy ydyn ni?

Yn ailymweld â ddramadïau ymlaciol fel Parenthood, Gilmore Girls, This is Us a’u rhagflaenydd o’r ’80au diweddar, thirtysomething, mae Normporn yn archwilio’r pleserau cynnil a’r atyniad/gwrthyriad mae gwylwyr cwiar yn eu profi wrth eu gwylio. Mae Karen Tongson yn myfyrio ar sut mae arsylwyr diwylliannol cwiar yn gweithio trwy ddatganiadau cyson o’r “normal newydd” a “normcore,” hyd yn oed wrth i’r afreolaeth a thrais ein diwylliant ddwysau. Mae “Normporn” yn gadael i ni brosesu sut mae trawma ein bywydau a ddarlunnir ar deledu – o gariad, bywyd, marwolaeth, a cholled – yn gysylltiedig â thrawma hanesyddol, o ddirwasgiadau i wleidyddiaeth i’r pandemig.

Mae Normporn yn gofyn, beth mae cwiars i’w wneud pan rydyn ni’n cael ein gorfodi i wynebu’r ffaith ein bod ni’n normalrwydd ein hunain? Mae’r ffantasïau yn creu tensiwn y mae gwylwyr cwiar yn arbennig yn cael pleser ynddo, hyd yn oed wrth iddo ein hudo i ymdeimlad o ddiflastod a sefydlogrwydd nad oeddem erioed wedi meddwl y gallem ei ddymuno neu ei gael.